Getuigenis van deelneemster aan de Emmausdagen:
Emmausdagen, zes dagen in de stilte…..dat kan een woestijn zijn, maar ook een Godsontmoeting. En deze twee liggen vaak heel dicht bij elkaar. Zes dagen zonder spreken – behalve een half uur met je begeleiders- met vooral luisteren naar het Woord van God.
In de teksten uit de bijbel die de begeleiders meegeven, gaat God tot je spreken. Soms moet je een heel hoofdstuk lezen om iets te ontvangen, soms is het na drie verzen al raak. En dan daarbij blijven stilstaan: waarom spreekt dit me nu aan? Dan hoor je Gods stem, maar je komt allereerst jezelf tegen. Ik wilde niet naar mezelf staren, maar zien naar Gods grootheid. Jawel, je zult eerst klein moeten worden en je bekeren, voordat je Gods stem kunt verstaan en naar Hem opzien. … Zo’n retraite is een aanzet tot bekering, dingen gaan inzien die anders moeten… en dat is lang niet plezierig, want ik dacht dat ik het al aardig goed deed.
Nee, nederig en klein zul je moeten worden en daarvoor heeft de Heer zo zijn eigen methoden! Maar je ervaart dat je steeds dichter bij de waarheid omtrent jezelf komt en in jou kleinheid groeit juist de Grootheid van de Heer.
En er komt een moment dat je Hem mag herkennen, in het breken van het Woord en het Brood. Hij laat je groeien naar zijn maat en Hij ziet het geduldig aan… niets overhaast.
Maar een zegen is het beslist!