“Met dankbaarheid kijk ik terug op de retraite die ik bij Emmaus mocht doen. Het is voor mij een hele waardevolle tijd gebleken. Geweldig hoe God tot ons wil spreken en ik heb ervaren dat Hij me inzicht heeft gegeven wat er op dat moment nodig was in mijn leven, hoe Hij mij daarbij wil helpen en een toereikende hand doet. De liefdevolle begeleiding die het team van Emmaus daarbij heeft gegeven, samen met de goede zorgen tijdens de hele retraite zijn een warme ervaring geweest waar ik heel verheugd op terugkijk.”
Thomas
Wat wonderlijk om in stilte met God en Zijn wil bezig te zijn. Ondanks een ander geloofshome, heb ik ervaren dat we geloofsgenoten zijn.
Arco
Altijd onrustig, zonder precies te weten waarom. Nu begrijp ik het. Nu ben ik doordrongen van de betrouwbaarheid van God. En er is rust en vrede in mijn hart.
Dank U wel Heer, voor overvloedige zegen en inspiratie
Marianne
Zoveel mogen ontvangen, ik voel me gezegend en een geliefd kind van God. Dank U wel Jezus voor Uw eindeloos grote liefde
Carmen
Wat is het ook deze keer weer bijzonder mooi om zo aangeraakt te worden door Gods liefde, door zijn Woorden.
Rob
Wat een retraite. Mooie dagen. Ook heftig ervaren. Wat een rust met onze Heer.
God is altijd goed, dat neem ik mee en dat Hij nooit tekort schiet, maar wij mensen wel.
Ik heb 3 jaar gewacht op deze retraite, maar het was de moeite waard.
Glorie aan God,
Gabriela
Deze retraite was net een boek wat ik heb beleefd, waarin ikzelf de hoofdpersoon was.
De zondag thuis vóór de retraite was de aanleiding waardoor het Woord vragen aan het licht bracht. God liet mij deze dagen allerlei wegen bewandelen waarin ik las in Zijn Woord,
Hoorde spreken door mensen die Zijn instrumenten zijn. Hij gaf daarin puzzelstukjes die deze hoofdpersoon nodig had om tot het slot van het boek te komen. De ontknoping.
Deze ontknoping heeft God gegeven. Het boek is uit. alleen is dit nog maar deel 1. Ik denk dat er nog vele delen volgen. Dank aan God, dank aan jullie
Sonja
Hartelijk dank voor deze mooie dagen. Dagen van orde en regelmaat, van gebed en van stilte. Ik neem alles mee in mijn hart en zorg dat het tot ontplooiing komt.
Ik weet wat ik kan en moet doen om dit te bereiken. Dank voor jullie bijdrage hieraan.
NN
Psalm 23
Denkend aan psalm 23 zag ik vaak een groene vlakte voor me met wat schapen waar de herder, leunend op zijn staf, tevreden stond te mijmeren. Een aards beeld dat hemelse gevoelens opriep. Verschillende keren ben ik een dagje met de herder mee geweest en als we dan rond het middaguur op een heuvel aankwamen , gingen we heerlijk in het gras zitten om onze boterham op te eten terwijl de schapen voor ons oog wat graasden. Ik waande me dan in een schilderij van psalm 23.
De ‘dalen van duisternis en dood’, uit vers 4 liet ik voor wat het was. Dit paste niet zo in het schilderij van mijn leven en ik hoopte dat het nog lang zou duren eer deze donkere dalen zich zouden aandienen.
Deze hoop vervloog echter afgelopen zomer. Na een periode van weken hoofdpijn en migraine bleek ik een zogenaamd subduraal heamatoom te hebben – een bloeding tussen mijn hersenvliezen, – waardoor mijn bewustzijn langzaam daalde en ik verlammingsverschijnselen kreeg door een verhoogde hersendruk. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis waar onderzoek uitwees dat ik een hersenoperatie moest ondergaan wilde ik weer herstellen. Van de opname in het ziekenhuis weet ik hoegenaamd niets meer, een volledige week ben ik helemaal kwijt in mijn geheugen. Ik heb dingen gezegd en er zijn mensen aan mijn bed geweest waar ik me niets van herinner. Pas na de operatie, toen de hersendruk weer genormaliseerd was, kwam ik weer terug in de ‘bewuste’ wereld.
Waar was ik al die tijd geweest? Ik heb nog flarden in mijn hoofd van een donkere, geheimzinnige wereld waar ik geen hand voor ogen zag en waar ik niets begreep. Waar was ik terecht gekomen, wat gebeurde er allemaal , zou ik ooit weer thuis komen? Vragen die in me opkwamen zonder antwoord. Desondanks bleef ik bidden in mijn geest omdat ik aanvoelde dat dit het enige was wat ik nog kon doen en riep God aan voor hulp. Ik ervaarde een complete machteloosheid en kon niet anders dan me over geven aan Hem. De gedachte dat ik zou overlijden was ondraaglijk en ik heb God gesmeekt om een tweede kans. Een diep weten in me, dat het ‘goed’ zou komen, kwam af en toe omhoog. Maar hoe zou het goed komen? Ik had geen idee. Er is massaal voor me gebeden door veel mensen in die tijd, en het was bijzonder dat ik dit kon ‘zien’. Het was alsof deze gebeden ‘energie’ vrijmaakten in die vreemde wereld waar ik verbleef. Het gaf me rust en vertrouwen dat God bezig was voor mij. Zelf kon ik niets omdat ik geen perspectief zag, maar God was Heer en Meester, ook in de “wereld” van verlaagd bewustzijn. Hij was er bij, terwijl ik niet bij was. Hij had de regie en ik lag hulpeloos in een bed, af te wachten wat er voor mij besloten werd….
Het viel me van mezelf tegen dat ik zo bang was. Ik wist toch dat God erbij was? Waarom was ik dan toch zo angstig ? Was dit geen gebrek aan geloofsvertrouwen?
In mijn laatste retraite (november 2020) kregen we op de eerste dag Psalm 23 als tekst. Drie dagen in stilte met deze psalm heeft me geleerd dat ons leven grazige weiden én donkere dalen heeft, beiden horen bij het leven. Ja, het is heel moeilijk om je in de donkere dalen over te geven aan Iemand als je geen hand voor ogen ziet. Maar juist daarom moet je dit wel proberen: vertrouwen op Iemand die wél ziet op dat moment. Dat deze overgave aan God gevoelens van angst oproepen is normaal, wij zijn mensen mét angsten. God raakt niet van slag van mijn angst en Hij is ook om me heen als ik angstig ben.
Het schilderij van Anneke Kaai beeldt Psalm 23 uit. Het schilderij laat de groene weiden zien en de donkerte van de duisternis. Beide plaatsen worden door Gods licht omsloten. Van nature willen we liever uit de donkere dalen blijven. Maar God laat zien dat wij dóór donkere dalen heen moeten ( maar daar niet in hoeven blijven! ) en dat Hij altijd óm ons heen is. Dat we Hem niet zien in de duisternis, is Hem bekend. Hij ziet ons wel! Hij helpt ons door het donker heen, naar het licht.
Aan het einde van de retraite kreeg ik een herinneringskaartje. Ik draaide het kaartje om en las de tekst:
“Uw goedheid en liefde blijven mij volgen, alle dagen van mijn leven.” Psalm 23:6
Alied
juli/aug 2020
Na een moeilijk jaar begin ik de retraite met een zwaar gemoed. Het gevoel dat ik Jezus ben kwijt geraakt. Na gesprekken met de begeleiding, Bijbel teksten en een biechtgesprek merk ik, hoe Hij mij vastgehouden heeft en kracht gegeven.
Ik was Hem vergeten, maar Hij mij niet. Ik voel weer een diepe vrede in mij.
Later wordt er nog gebeden om bevrijding van wat op jonge leeftijd tegen mij is gezegd, waardoor ik niet mezelf kon zijn, durfde te zijn. Nu voel ik me vrij. Wat een genade!!!
Heer, duizendmaal dank!
Maria
—
Mijn Vader dank U dat U steeds bij me bent.
Dat U al mijn gedachten en verlangens kent,
dat U zo stil en rustig en begrijpend bent,
mijn Vader dank U wel.
Dank U voor de dromen die ik mocht ontvangen, de tranen die los kwamen,
Inzichten, de innerlijke genezing, de rust.
Uw onvoorwaardelijke liefde. Wow!!
Deze plek, zo stil en verbonden met U,
heeft zo veel bijgedragen om tot rust en tot U te komen.
Ga met me mee, weer de wereld in en houdt me vast….
in Uw handen ben ik veilig, in Uw huis wil ik zijn….
Veel dank ook voor de begeleiders, ze zijn echt uw hulp! Zegen hen Vader.
Help me U steeds aan te roepen, U die er altijd is ( ik ben ).
Help me Uw liefde te beantwoorden en door te geven.
Dank dat U me ook aanvaard als ik niet volmaakt ben.
NN
Augustus
Ik ben dankbaar voor deze plek. God heeft tot me gesproken. Dat doet Hij natuurlijk de hele tijd, maar door de stilte en rust heb ik Hem mogen verstaan. Ik voel me dichter bij mijn natuur staan door deze retraite. Dank!
Tom
Eindeloze liefde, juli 2020
“Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en wat uit te rusten.” (Marcus 6:31)
Hoe goed is het met deze tekst een zesdaagse stilte-retraite in te gaan. Ik leef vanuit de overtuiging dat de Heer mij altijd nabij is – ook buiten de retraites om – maar helaas is de realiteit van alledag dat ik innerlijk regelmatig afdwaal naar ‘onherbergzame plaatsen’ waardoor ik dáár en niet bij Hem verkeer.
Hoe heilzaam is het dan is om zes dagen rust te nemen voor het opnieuw zoeken van de God’s liefdevolle omgang. Deze laatste retraite liet me dit weer opnieuw beseffen. Na een week van stilte en gebed was ik weer vol van God’s eindeloze liefde, en ging gesterkt en opgebouwd naar huis. Maar hoe kan ik thuis deze eindeloze Liefde vasthouden? Hoogstwaarschijnlijk zou veel van de retraite weer naar de achtergrond verdwijnen en verstikt worden door dagelijkse werkzaamheden. Zo was het immers al vaak gegaan? Wat zorgt ervoor dat ik thuis verbonden blijf met Hem?
“Wat kan ik doen, Heer? Of wat moet ik juist niet doen…”, voegde ik er aan toe…
Na dit korte gebed keek ik naar de boekenkast. ‘Kom even terzijde’, stond daar. De titel van dit boekje van Guido Stinnissen kwam bij me binnen als een antwoord van Hem.
Ik werd stil en liet de titel resoneren in mijn hart. Ik las wat gedeeltes uit het boekje. Tijd, Liefde en Verlangen, deze drie woorden bleven hangen nadien. Biddend ging ik ze langs:
Tijd krijgt je van Mij, mag ik wat tijd van jou?
Het is waar dat veel tijd wegsijpelt door onachtzaamheid en gemakzucht. Wat neemt mijn tijd, waar geef ik het aan? Gedachteloos geef ik het vaak aan dat wat zich als eerste aandient op mijn mail of internet. Misschien is het beter om bij alles wat ik zie of lees innerlijk in gebed te blijven…. Wat doe ik met de informatie die naar me toe komt? Wil de heilige Geest mij soms iets duidelijk maken?
Houdt het vuur van Mijn Liefde brandend….
Om het vuur van God’s vlam in mijn hart te laten branden is ‘brandhout’ nodig. Dit is alles wat in mijn hart leeft en wat ik aan Hem wil geven zodat Hij het kan laten ontvlammen. Ik kan het vuur niet brandende houden, dat kan alleen de heilige Geest, maar ik kan wel mijn hart aanbieden om dit te laten ontvlammen. Alleen door langere momenten van innerlijk gebed en het stil overwegen van Zijn woorden, kan ik in vuur en vlam komen te staan. Leer me, Heer, mijzelf telkens weer aan te bieden aan U omdat ik van U houd.
Ik verlang er naar jou te ontmoeten in je dagelijkse leven, verlang je zo ook naar Mij?
Oh, ik moet bekennen dat mijn verlangen vaak naar andere dingen uitgaat. Ik laat U toch vaak thuis of ben me Uw aanwezigheid gewoon niet bewust. Maar ik weet dat U er altijd bent, verlangend om betrokken te zijn bij mijn gang op deze wereld. Kom Heer, bewoon mijn leven. Laat mijn verlangen en Uw verlangen samenvallen. Amen!
NN
Getuigenis Pasen 2020
Overgave
Moeizaam sleepte ik mij voort, eens behoorde ik tot de sterken,
maar de last drukt harder dan ik dacht, ik ga het steeds meer merken.
Ik krijg het ook niet van mij afgelegd, ik hoef er zelf niet aan te beginnen,
want het zit niet aan de buitenkant maar heel diep in mij van binnen.
Eén is er die mij helpen kan, een Koning die kan helen,
maar Hij heeft het al zo druk, want we komen met zovelen.
Daar op die heuvel moet het zijn, daar is Hij te vinden,
daar ergens zal Hij wel staan omringd door lammen en door blinden.
Hij stond er niet, ik durfde niets te vragen,
de Koning was aan ’t kruis gegaan om mijn schuld te dragen.
Toen Hij daar hing te lijden aan dat hout zo hoog,
was het als of Hij zeggen wou “jou heb Ik op het oog”.
Nu kijkt Hij mij aan en het zijn Zijn liefdevolle ogen die mij vragen
“denk je echt dat je een loser bent als Ik jouw last ga dragen”.
Langzaam kniel ik voor Hem neer, met schuld bevlekte handen,
Zijn liefde daalt nu op mij neer, Zijn bloed breekt alle banden.
Laat mij nog even rusten bij Uw kruis voordat ik weer moet gaan;
En wilt U mij dan helpen Heer, om mijn last bij U te laten staan.
Pasen 2020, Dick