Ik ben de retraite begonnen met: “God kan zo ontroerend dichtbij komen” en daar wil ik ook mee afsluiten. Wat was God ontroerend dichtbij en wat was dit ook zichtbaar.
Het is voor mij niet de vraag of God wat gaat doen maar eerder hoe en wanneer Hij wat doet. En dan kan het zomaar gebeuren dat je tijdens de Bijbellezing volschiet bij “de Here richt de gebogenen op” omdat het precies op dat moment je ziel raakt. En wat is het fijn dat dat binnen deze groep mag en kan.
Hoe mooi is het dat God specialistische zorg verleent aan een ieder van ons en dat Hij geen eenheidsworst hanteert. Dat is ook de reden dat ik zoveel van de Heilige Geest houd, zo ontzettend creatief en fijngevoelig zoals Hij te werk gaat. Ik heb jaren geleden het woord toeval uit mijn woordenboek moeten schrappen om dat te ontdekken. Al zou ik nu kunnen leven met de definitie die pastoor Jan gaf: “Toeval is het kleinste wonder waarbij God anoniem wenst te blijven”.
Ik heb mijn ogen mogen oefenen om de knipoogjes van de Heer te zien. De postbodes en briefjes uit de hemel, een vriend die in stilte voor je bidt, bijzondere ontmoetingen of iets dat meerdere keren onafhankelijk van elkaar bevestigd wordt. Jij en ik mogen knipoogjes ontvangen en geven, we mogen daarbij vertrouwen op de creativiteit en timing van de Heilige Geest.
Tot slot: We hebben het met elkaar gehad over de goede Herder als “deur”, dat we in- en uit mogen gaan en weidegrond zullen vinden. Ja, zo is de Here Jezus, Hij omarmt met open armen, Zijn liefde is niet beklemmend maar geeft warmte, genezing, vrijheid en bestemming.
Ik wens jullie veel knipoogjes.
Dick