Emmausdagen 2016:
Na een regenachtige eerste dag van de retraite liep ik in de 2e dag buiten rond en de vraag kwam sterk tot mij, alsof God tegen mij zei: “Aad heb ik je ooit iets afgenomen wat ik je gegeven hebt?”
Ik durfde het niet direct met nee te beantwoorden omdat ik dat te eenvoudig vond, maar wilde dit goed overdenken.
En ik kwam op 3 zaken die mij aan het denken zetten.
Ik ben ooit ontslagen in een baan waar ik zo voor gebeden had en dacht dat ik dit van God gekregen had. Marit onze dochter is na 4 dagen overleden, nieuw leven zo uit Gods hand ontvangen en weg was het. Mijn moeder liep weg toen ik 11 jaar was, de persoon waar God de zorg aan geeft voor haar kinderen was zomaar uit mijn leven weg.
De eerste 2 kon ik wel beantwoorden met nee, God had dit niet afgenomen maar het heel mooi gebogen en gebruikt en er zoveel nieuwe dimensies mee geopend. Maar je moeder? Ik was een kind! Ik kwam niet uit deze vraag.
Het leek weer of de Heer ging spreken en vroeg aan mij: “vraag Mij wat er gebeurd is en waar Ik was.” Ik twijfelde, mocht ik dit wel vragen, zou ik daar antwoord op krijgen? Tot ik vroeg: “Heer hoe is het gegaan vertel het mij waar was U?”
Het leek of de hemel open ging. Ik zag Jezus en de engelen in de geest en mijzelf als verlaten jongentje op aarde. Nadat mijn moeder weg ging werd het stil, heel stil in de hemel. Het verbaasde mij zelfs dat het Jezus ontroerde. Zo is het nooit bedoelt geweest. En het voelde als aan de grond genageld en afwachtend. Na niet al te lange tijd hoorde ik een noodkreet zo diep uit de ziel van een moeder naar God uitschreeuwen, “Help mij en zorg voor mijn kinderen.” Zo diep en zo doordringend en de hemel kwam in beweging. Ik zag letterlijk Jezus en engelen in beweging komen. Dit raakte mij diep in mijn ziel en ik snapte het eerst niet zo, tranen kwamen en elke keer weer voelde ik die diepe kreet van mijn moeder.
Zelf nu ik dit weer typ kan ik dat niet met droge ogen doen. De uren hierna heb ik mij steeds afgevraagd wat raakte mij nu toch zo, wat deed dit in mij? Wat voelde ik erbij?
Met mijn verstand heb ik het altijd wel begrepen en ken dit verhaal van mijn moeder wel, maar nu voelde ik het in mijn hele wezen zo sterk, de diepe, diepe pijn van het verlaten en uitroepen van een moeder naar God toe. Het was niet God die afpakte, maar het werd mij aangedaan en Hij wilde zo graag er zijn, maar kon dit pas na de roep van de moeder.
De dagen erna werkte het verder in mij uit, dat ik vanaf dit punt hieraan mag werken en er naar toe groeien, om de weg naar mijn hart te ontsluiten. Ik snapte het met mijn verstand, maar nu voelde ik het in mijn ziel en mijn hele wezen. Het was zo kostbaar.
Binnen 2 jaar na de roep van mijn moeder werd ik christen en ik heb mij vastgeklampt aan God. Ik heb Hem nooit meer losgelaten en met Hem ben ik naar dit punt terug gegaan.
Mama, ik ben je zo dankbaar dat je, toen het zo moeilijk voor je werd alles bij Jezus hebt uitgestort, en dat je met alles wat je nog in je had, om hulp hebt geroepen bij God. Ik wist dat je niet anders kon dan weggaan, maar de pijn heb ik er nooit van gevoeld, nu wel. En door wat je daarna gedaan hebt, is het de weg voor mijn redding geworden.
Ik hou van je. Aad