Psalm 23
Denkend aan psalm 23 zag ik vaak een groene vlakte voor me met wat schapen waar de herder, leunend op zijn staf, tevreden stond te mijmeren. Een aards beeld dat hemelse gevoelens opriep. Verschillende keren ben ik een dagje met de herder mee geweest en als we dan rond het middaguur op een heuvel aankwamen , gingen we heerlijk in het gras zitten om onze boterham op te eten terwijl de schapen voor ons oog wat graasden. Ik waande me dan in een schilderij van psalm 23.
De ‘dalen van duisternis en dood’, uit vers 4 liet ik voor wat het was. Dit paste niet zo in het schilderij van mijn leven en ik hoopte dat het nog lang zou duren eer deze donkere dalen zich zouden aandienen.
Deze hoop vervloog echter afgelopen zomer. Na een periode van weken hoofdpijn en migraine bleek ik een zogenaamd subduraal heamatoom te hebben – een bloeding tussen mijn hersenvliezen, – waardoor mijn bewustzijn langzaam daalde en ik verlammingsverschijnselen kreeg door een verhoogde hersendruk. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis waar onderzoek uitwees dat ik een hersenoperatie moest ondergaan wilde ik weer herstellen. Van de opname in het ziekenhuis weet ik hoegenaamd niets meer, een volledige week ben ik helemaal kwijt in mijn geheugen. Ik heb dingen gezegd en er zijn mensen aan mijn bed geweest waar ik me niets van herinner. Pas na de operatie, toen de hersendruk weer genormaliseerd was, kwam ik weer terug in de ‘bewuste’ wereld.
Waar was ik al die tijd geweest? Ik heb nog flarden in mijn hoofd van een donkere, geheimzinnige wereld waar ik geen hand voor ogen zag en waar ik niets begreep. Waar was ik terecht gekomen, wat gebeurde er allemaal , zou ik ooit weer thuis komen? Vragen die in me opkwamen zonder antwoord. Desondanks bleef ik bidden in mijn geest omdat ik aanvoelde dat dit het enige was wat ik nog kon doen en riep God aan voor hulp. Ik ervaarde een complete machteloosheid en kon niet anders dan me over geven aan Hem. De gedachte dat ik zou overlijden was ondraaglijk en ik heb God gesmeekt om een tweede kans. Een diep weten in me, dat het ‘goed’ zou komen, kwam af en toe omhoog. Maar hoe zou het goed komen? Ik had geen idee. Er is massaal voor me gebeden door veel mensen in die tijd, en het was bijzonder dat ik dit kon ‘zien’. Het was alsof deze gebeden ‘energie’ vrijmaakten in die vreemde wereld waar ik verbleef. Het gaf me rust en vertrouwen dat God bezig was voor mij. Zelf kon ik niets omdat ik geen perspectief zag, maar God was Heer en Meester, ook in de “wereld” van verlaagd bewustzijn. Hij was er bij, terwijl ik niet bij was. Hij had de regie en ik lag hulpeloos in een bed, af te wachten wat er voor mij besloten werd….
Het viel me van mezelf tegen dat ik zo bang was. Ik wist toch dat God erbij was? Waarom was ik dan toch zo angstig ? Was dit geen gebrek aan geloofsvertrouwen?
In mijn laatste retraite (november 2020) kregen we op de eerste dag Psalm 23 als tekst. Drie dagen in stilte met deze psalm heeft me geleerd dat ons leven grazige weiden én donkere dalen heeft, beiden horen bij het leven. Ja, het is heel moeilijk om je in de donkere dalen over te geven aan Iemand als je geen hand voor ogen ziet. Maar juist daarom moet je dit wel proberen: vertrouwen op Iemand die wél ziet op dat moment. Dat deze overgave aan God gevoelens van angst oproepen is normaal, wij zijn mensen mét angsten. God raakt niet van slag van mijn angst en Hij is ook om me heen als ik angstig ben.
Het schilderij van Anneke Kaai beeldt Psalm 23 uit. Het schilderij laat de groene weiden zien en de donkerte van de duisternis. Beide plaatsen worden door Gods licht omsloten. Van nature willen we liever uit de donkere dalen blijven. Maar God laat zien dat wij dóór donkere dalen heen moeten ( maar daar niet in hoeven blijven! ) en dat Hij altijd óm ons heen is. Dat we Hem niet zien in de duisternis, is Hem bekend. Hij ziet ons wel! Hij helpt ons door het donker heen, naar het licht.
Aan het einde van de retraite kreeg ik een herinneringskaartje. Ik draaide het kaartje om en las de tekst:
“Uw goedheid en liefde blijven mij volgen, alle dagen van mijn leven.” Psalm 23:6
Alied