Overgave.
Moeizaam sleepte ik mij voort, eens behoorde ik tot de sterken,
maar de last drukt harder dan ik dacht, ik ga het steeds meer merken.
Ik krijg het ook niet van mij afgelegd, ik hoef er zelf niet aan te beginnen,
want het zit niet aan de buitenkant maar heel diep in mij van binnen.
Eén is er die mij helpen kan, een Koning die kan helen,
maar Hij heeft het al zo druk, want we komen met zovelen.
Daar op die heuvel moet het zijn, daar is Hij te vinden,
daar ergens zal Hij wel staan omringd door lammen en door blinden.
Hij stond er niet, ik durfde niets te vragen,
de Koning was aan ’t kruis gegaan om mijn schuld te dragen.
Toen Hij daar hing te lijden aan dat hout zo hoog,
was het als of Hij zeggen wou “jou heb Ik op het oog”.
Nu kijkt Hij mij aan en het zijn Zijn liefdevolle ogen die mij vragen
“denk je echt dat je een loser bent als Ik jouw last ga dragen”.
Langzaam kniel ik voor Hem neer, met schuld bevlekte handen,
Zijn liefde daalt nu op mij neer, Zijn bloed breekt alle banden.
Laat mij nog even rusten bij Uw kruis voordat ik weer moet gaan;
En wilt U mij dan helpen Heer, om mijn last bij U te laten staan.
Pasen 2020, Dick